Er zijn vriendinnen, die ken ik al vanaf de middelbare school. Daar heb ik mee geploeterd voor examens, gegniffeld om mijn eerste verliefdheden en fantastische stapavondjes mee beleefd in lokale dancings. Er zijn vriendinnen, die ik ken van mijn studie, waarmee ik de passie deel voor communicatie. En er zijn vriendinnen die ik ken van sport, vrijetijdsbesteding en vanuit het ouderschap. Ik ben erg blij dat ik al die frauleins en chica’s ken, zoals ik ze altijd noem. Toch lukt me lang niet altijd de waarde ervan in woorden uit te drukken.
Dan lees ik deze kerstvakantie, het boek: “De jongen, de mol, de vos en het paard” van Charlie Mackery, vertaald door Arthur Japin. Na een zin te hebben gelezen te hebben, voel ik me al betoverd. Betoverd door de magische woorden die erin staan over vriendschap en houden van jezelf en anderen. Vergezeld van prachtige pentekeningen. Het lijkt alsof de schrijver onder mijn hersenpan is gekropen. En vervolgens de gevoelens en de gedachten die ik over vriendschap heb, heeft weten te vatten in zinnen.
Herontdekking van schoonheid
“Als je de macht lijkt te verliezen over grote dingen, focus dan op wat dichtbij is en waar je van houdt”, is op een van de bladzijden te lezen. De jongen is daarbij te zien op het paard in een heel groot bos. Het liefst zou ik de pagina uit het boek rukken en als poster boven mijn bed hangen. Want dit precies hoe ik het voel. Toen we in coronatijd niets anders konden doen, heb ik eindeloos veel kilometers afgelegd met mijn vriendinnen. Op zonnige en minder zonnige dagen maakten we wandelingen. Tochten vol waardevolle gesprekken, met een herontdekking van de schoonheid van de natuur. En ouderwets genieten van thee uit een thermoskan en zelf belegde broodjes. Hoe ongrijpbaar het leven ook voelde, als we wandelden, voelden we liefde en verbinding met elkaar. We beloofden er voor elkaar te zijn, zonder er al te veel woorden aan vuil te maken. Het samen lopen over de paden en genieten van wat er wel is, maakte daar ruimte voor.
Er gaat niets boven vriendelijkheid
Natuurlijk hoop ik uit de grond van mijn hart (en niet alleen voor mezelf, maar nog meer voor alle betrokkenen), dat we straks weer veel meer kunnen dan wandelen. Dat we weer naar het theater, de horeca, de sauna en sportcomplexen kunnen en onze verjaardagen uitbundiger kunnen vieren. Dat we onze kids weer mogen taxiën naar allerlei activiteiten en dat we weer grootste vakantieplannen kunnen maken. Maar ik weet ook, dat d
Door alle drukte die er nu weer is, is de essentie van de vriendschap weer wat meer naar de achtergrond gegaan. Omdat we opgaan in wat er in het moment gebeurt en het leven weer in een sneller tempo. Daarom ben ik blij met het boek “De Jongen, de mol, de vos en het paard”. Zodat ik het gevoel van dankbaarheid onderdeel te zijn van een groter geheel weer op kan roepen, indien ik me wat verloren voel. En de vriendschap op waarde blijf schatten. Want dat er mensen zijn van wie je houdt en die van jou houden, dat blijft een magisch iets. En stijgt wat mij betreft ver boven alles uit in donkere en lichte dagen.
Dit blog is ook te lezen in het AndersMagazine nr 8.