een prettige herinnering

Een modderig pad strekt zich voor ons uit. Slingerend de heuvel op. Moeten we echt hier overheen? We hebben niet echt de juiste schoenen aan voor zo’n modderpad. Maar ja, we zijn er echt bijna. Anders zou de hele wandeling voor niets zijn geweest. W. en ik kijken elkaar aan. ‘Dit kunnen wij!’

Meer hangend aan de planten die langs het pad staan, dan dat we op het pad lopen, weten we met minimale modder op de schoenen en broeken boven te komen. Een inspanning die ruimschoots wordt beloond. Bovenaan de heuvel bevinden zich de resten van een oude Romeinse tempel. Een bijzondere. Dit was lang geleden een heilige plek waar godinnen vereerd werden. De moeder. De vruchtbaarheid. Het lichaam.

Heilige plek

Met langzame, eerbiedige stappen dwaal ik over het terrein. Meer dan lage muren zijn er niet over, toch geven die een heel duidelijk beeld van de tempel.

Ik doe mijn ogen dicht en voel de energie van vroegere tijden bezit van mij nemen. Zie hoe hier reinigingsrituelen werden uitgevoerd. Een reiniging waarbij zachtheid en genieten van het lichaam voorop stonden. Een solide basis om goed te kunnen zorgen voor en voeding te bieden aan je geest.

Herinnering

Met mijn telefoon maak ik een aantal foto’s. Een prettige herinnering die mij zal helpen het gevoel dat ik op deze bijzondere plek had weer op te roepen. Op een kleine heuvel, vlak naast de tempel stop ik. Waarom?

Was… is dit een graf? Werden…. liggen hier de hogepriesteres en haar discipelen begraven? Geheel in gedachten zet ik mijn telefoon op de selfiestand. Ik druk af. Een foto met uitzicht op het weidse landschap van de Duitse Eifel. En vooral van een diepe rust uitstralende Nicole.

Ja, ik sta daar.

Hartelijke groet, Nicole

PS dit blog schreef ik tijdens een schrijfoefening van het blogteam van Vakantie Anders. Opdracht: pak een recente foto en ga hier 5 minuten lang over schrijven en begin of eindig je tekst met “Ja, ik sta daar.”