Kijk in de spiegel
Kinderen zijn de meest prachtige, pure en een eerlijke spiegels die ik ken. Zij spiegelen vanuit liefde om ons te herinneren aan onze essentie en de diepe waarheid; dat liefdesenergie altijd aanwezig is.
Van de week werd ik uitgenodigd om in de spiegel te kijken… In de spiegel dat een wijs meisje van 9 mij voor hield, terwijl ik haar en nog een aantal andere kinderen op dat moment begeleidde. Mijn reactie erop? Geen! Ik bevroor compleet door het gedrag zij liet zien. Zij schreeuwde, schold, dreigde en gaf iedereen de schuld van haar verdriet. Pas toen een ander meisje begon te huilen en ik wakker werd geschud uit mijn eigen oude pijn, kon ik weer reageren.
Terug in de tijd
Ik begreep in eerste instantie niet waarom ik niets deed. Op dat moment was er een duidelijke en liefdevolle begrenzing nodig. Iets wat me normaliter goed afgaat. ‘s Avonds kwam er plots een herinnering in me op. Een herinnering van zo’n 15 jaar geleden:
Huilend lig ik op mijn bed, schreeuwend in mijn kussen, diep verdrietig en eenzaam. Hoe kan iemand zulke dingen zeggen, je helemaal de grond in stampen met zijn woorden en zijn energie?
Ik ben 14 jaar en snap er niks van. Keer op keer doe ik mijn best om de verbinding aan te gaan. Contact te krijgen, van hart tot hart… maar hij kan het niet. En dan komt er weer een scheldpartij en word ik gekleineerd. Vaak met woorden, soms met meer dan dat.
Dominant vanuit liefde
Wij zijn allebei nog jong als onze ouders uit elkaar gaan. Mijn broer is 5 en ik 2 jaar. Vanaf dat moment kiest mijn broer er (onbewust) voor om ‘de man’ (en dus ook de vader) in huis te zijn. Dit doet hij vanuit liefde. Hij stapt uit zijn eigen kind-positie en probeert hiermee het gezin te ‘redden’. Vanuit zijn beste bedoeling en kunnen (én zijn eigen overleving), neemt hij een dominante plek in binnen ons huishouden.
Voor de goede vrede
Van jongs af aan leer ik om niks tegen hem in te brengen: ‘Wees jij nou maar de wijste’, zegt mijn moeder uit goede bedoeling, als hij over mijn grenzen heen gaat en/of mij weet te raken met zijn woorden. Ze bedoelt dan eigenlijk: ‘hou maar je mond, om de goede vrede te bewaren’. En dat doe ik dan ook. Want mijn moeder heeft het al zwaar genoeg. Ik wil het haar niet nog moeilijker maken. Hoe oneerlijk het ook voelt naar mezelf toe. En zo leer ik al vroeg mijn mond te houden en niks te doen als iemand over mijn grenzen heen gaat.
Transformatie
Nu, 15 jaar later, is mij helder waar ik voor te staan heb. Waar mijn grenzen liggen, maar ook wat mijn drijfveren zijn. Verbinden, vertrouwen en veiligheid zijn kernwaarden die voor mij essentieel zijn. Ik mag hier meer stem aangeven, míjn stem laten. En dat is precies waar ik mee bezig ben!
Momenteel ben ik een mooie transformatie aan het doormaken, waarbij ik mezelf steeds meer zichtbaar maak (waarover later meer).
Wat een cadeautje dat ik via de spiegel van dit wijze meisje weer herinnerd wordt aan dat ik ALTIJD voor mezelf mag blijven staan. Dat wij allemaal – in verbinding met onze eigen essentie – iets kunnen bijdragen. En dat wij onszelf nooit kleiner hoeven te maken dan wij in werkelijkheid zijn.
Dankjewel lieve meid, dat jij mij dit inzicht op een diepere laag hebt gegeven!
