De lach van Cindy
Van gastblogger Cindy Pittens dit mooie openhartige blog over haar lach en de lach!
Vanzelf
Ik heb het zelf niet zo door, maar ik lach veel. Om mezelf, om grapjes in mijn hoofd, om domme fouten, om woordgrapjes, om iets op tv, om iets wat eigenlijk een beetje zeer doet. Om te ontladen, omdat ik plezier heb, omdat iets grappig is, omdat ik verrast word… Het gaat vanzelf.
In mijn werk word ik regelmatig geconfronteerd, hoe lachen minder vanzelfsprekend is voor anderen. Ik vergeet wel eens hoe belangrijk is om te lachen. En hoeveel geluk ik heb met mijn vak en de natuurlijke toegang die ik heb tot de lach. De mijne én die van de ander.
Wat is belangrijk
Ik organiseerde 2 jaar geleden een retraite waar zelfontplooiing centraal stond. Ik had de intentie om ‘belangrijke’ kost over te brengen over persoonlijke ontwikkeling en groei. Toch zeiden deelnemers aan het einde vooral, dat ze in tijden niet zo gelachen hadden. Het verbaasde me. Ik deed zoals ik altijd deed. Natuurlijk máák ik de training leuk – leren lukt alleen, als je erbij kunt ontspannen. Maar heel eerlijk was ik ook een beetje teleurgesteld. Ik wilde graag terughoren dat hun belangrijkste winst dat weekend inzicht en persoonlijke ontwikkeling waren.
Uit je kop en in je lijf
Ook bij improvisatietheaterlessen vergeet ik wel eens hoe waardevol het is, dat mijn deelnemers even los mogen en erop kunnen rekenen dat ze een avondje lachen. Ik wil wel eens de nadruk leggen op inhoud en improskills, wat ook interessant is. Maar echt spelen en echt lachen; uit je kop en ín de spontaniteit. Dat is waar men aan het einde van de reeks vooral dankbaar voor is.
Echt ontspannen
En ik weet: als je lacht, heb je weinig ruimte voor angst. Als het veilig genoeg is om spontaan te durven zijn, als je écht vanuit je buik kunt lachen, dan krijgen twijfels en je interne criticus geen kans. Als iemand het lukt om je uit de dagelijkse stress te halen en ervoor zorgt dat je even echt kan ontspannen, is dat zo waardevol.
Per ongeluk
Maar toch, het gaat zo vanzelf! Het voelt niet als iets bijzonders. Ik heb de lach aan mijn kont hangen. Ik kan er niks aan doen. Maar ik kan er wel wat méé doen. En beetje bij beetje, landt ook bij mij het inzicht, dat dit een van mijn waardevolste kwaliteiten is.
Nagloeien
Het was een mooie les voor mij om met Sabine de Bruijn de lachyogaworkshop te geven in de VakantieAnders zomer van 2020 in Zuid-Limburg. Bovenop de heuvel, de spiegelneuronen hun werk laten doen. Mensen in contact laten zijn met die diepe lach en ze dan loslaten, zorgde voor 30+ schaterende mensen. Ik was een beetje sceptisch van tevoren. Lachen om het lachen? Maar de meesten vonden het heerlijk. En die waren blij dat ze een handje geholpen waren, om die lachspieren te gebruiken. Verfrissend, louterend en heilzaam. Je zag het na afloop aan de ontspanning in het lijf en de blos op de wangen.
Zij de diepgang, ik de lach
Sabine en ik zijn een bedrijf begonnen naar aanleiding van deze samenwerking. En ook Sabine zei laatst dat ze vond dat we elkaar zo mooi aanvullen. Zij de diepgang en ik de lichtheid en humor. Even was ik teleurgesteld. Tot ik dit blog schreef en alles nog eens op een rijtje zette. Het maakt me dankbaar dat ik mag bijdragen aan een belangrijk fenomeen in deze toch al zo serieuze wereld: de lach.
En mocht je de jouwe kwijt zijn? Hij hangt aan mijn kont.
