Verhuizen: een transformatie naar een nieuwe fase
De afgelopen weken was ik aan het verhuizen. Ik ben al vaak verhuisd, ik heb in totaal in 12 verschillende huizen gewoond. Maar dit keer was het een andere verhuizing dan anders (op de keer dat ik ging samenwonen na). Het staat symbool voor een nieuwe levensfase. We verhuizen namelijk terug naar het huis dat we vier jaar geleden onderhuurden aan mijn dochter. Beide dochters staan nu op eigen benen en wij keren terug naar ons huis, na vier jaar heerlijk in de natuur te hebben gewoond. Ik zal de natuur vreselijk missen, elke ochtend alle kanten op te kunnen in het bos en heerlijk dwalend elke keer weer nieuwe paden ontdekken. Maar ons huis heeft ook zo zijn voordelen: de luxe van een nieuwbouwhuis ben ik opnieuw gaan waarderen en alle faciliteiten zijn in de stad vlakbij. Ook heb ik voldoende ruimte voor mijn coach atelier.
Realiseren en accepteren
Dat mijn dochters het huis uit gaan is niet de enige reden dat we weer terugkeren naar ons huis. Door corona zijn de gevolgen van een hersenschudding versterkt en kan ik niet langer mijn oude werk als consultant beoefenen. Daarom focus ik mij nu op anderen inspireren met creativiteit. Dat heb ik niet zomaar bedacht, dat is een proces geweest van het afgelopen jaar. Nu, na een jaar, kan ik zeggen dat ik blij ben met de beslissing. Maar dat is wel anders geweest. Realiseren dat sommige dingen die je eerst kon, nu niet meer kunnen. Niet wetend of dat ooit gaat veranderen. En dat dan ook nog accepteren.
Loslaten
Deze verhuizing staat dus ook symbool van loslaten. Het loslaten van mijn dochters, die hun eigen weg gaan. Het loslaten van mijn oude leven als consultant. Het loslaten van een huis in de natuur. En zoals bij elke transitie, lijkt alles op losse schroeven te staan in deze overgang. Ik heb eens geleerd bij een cursus transformationeel leiderschap dat je het kunt vergelijken met het staan op een stoel waar de poten onderuit gezaagd worden. De natuurlijke neiging is dan om terug te gaan naar het oude. Met een verhuizing komt daar nog een schepje bovenop: alles is ingepakt en alle structuur is weg. Je kunt niets vinden en voor je weer een ritme kunt opbouwen, moet je alles weer netjes uitpakken en een plekje geven.
Iets nieuws lonkt
Maar wetend dat aan de andere kant van de transformatie iets nieuws lonkt, maakt dat het de moeite waard is om de transformatie door te gaan. In mijn geval is dat dus niet alleen een luxe nieuwbouwhuis, maar ook een leven waar ik alleen verantwoordelijk ben voor mezelf, lekker genieten met mijn man van een terrasje pakken, naar een museum gaan (als dat weer mag) en vooral geen druk om opdrachten te werven, maar doen wat ik kan, waar de lat op een hoogte ligt die bij mij past. Dat geeft me de ruimte om mezelf te ontwikkelen, op persoonlijk én spiritueel gebied. En daar kan ik weer anderen mee inspireren. Ik moet zeggen, nu ik door deze rollercoaster heen ben, dat ik eigenlijk wel geluk heb. Én gelukkig ben!
