Mijn leven is geen rechte lijn

Hoe zou het zijn als alles op rolletjes loopt? Een heerlijke rechte lijn. Geen dips of teleurstellingen. Nooit gaat iets fout. Jij bent altijd blij. Uitgerust ook. Vol energie. Nooit last van alle prikkels die op je af komen. In elk geval weet je jezelf hier steeds goed van af te sluiten, zonder dat je de belangrijke dingen mist.

In eerste instantie klinkt dit goed. Maar… zou dit leven niet heel erg saai worden? Dit paradijselijke thema is in diverse films* al een thema geweest en altijd is daar de conclusie: wij hebben gewoon tegenslagen en uitdagingen nodig.

Makkelijker gezegd dan gedaan

Dat staat daar heel stoer, maar oh, wat kunnen wij onze emoties vervloeken, als het verdriet via dikke tranen en luide snikken uit ons spuit of we trillend van angst bedenken hoe we ‘deze zo broodnodige uitdaging’ nu in hemelsnaam weer op gaan lossen.

Het prettige gevoel van rust en ontspanning lijkt dan mijlenver weg. Onbereikbaar. Deze wanhoopsstem in ons is behoorlijk krachtig. Een loeiende sirene die je domweg niet kan negeren. Want als je dat probeert, gaat ze nog harder loeien.

Zon en schaduw – twee zijden van een medaille

Al onze emoties, al onze talenten en eigenschappen, ze hebben een zonnige én een schaduwrijke kant. Sommigen noemen dit zelfs de donkere, duistere kant. Het is die andere kant die we niet willen zien.

Alleen, net als een medaille, zijn beide kanten even belangrijk. We hebben ze allebei nodig. Zonder voorkant geen achterkant. Als je nooit verdrietig bent, hoe kan je dan ooit echt blij zijn?

Een kant die weinig aandacht krijgt

Ik spreek zovelen die in hun jeugd hebben geleerd om hun gevoelens voor zich te houden. “Stel je niet aan” en “Je zeurt” waren zinnen (uitroepen ook), die ik ook zelf nogal eens te horen kreeg als ik verdrietig of angstig was. Door die afwijzing leerde ik mijn eigen angstige en verdrietige emoties weg te slikken. Want ik wilde erbij horen. Een oeroud instinct dat waarschuwde: “Val je buiten de groep, betekent dit je dood.”

Sterk zijn, manhaftig. En vooral emoties als verdriet, angst, boosheid niet laten zien. Dat was het credo. Niet alleen in het gezin waarin ik opgroeide. Bij zovelen. Nog steeds zie je dit: op de sociale media zie je vooral hoe goed het met iedereen gaat. Hoe succesvol iedereen is. De tegenslagen, teleurstellingen worden -zelden- getoond. En laat je dit zien, krijg je gelijk opbeurende woorden van troost. Super fijn en heel gemeend, zeker. Alleen zie ik er regelmatig wel een ondertoon in: snel weer beter worden, die tranen willen we niet al te lang zien.

Het grappige is alleen dat je leven nooit in een rechte lijn loopt.

Rechte lijn?

Met een rechte lijn bedoel ik een constante waarde van tevredenheid. Dat je helemaal in balans bent. Zeker bevind je je, dat hoop ik in elk geval wel voor je, regelmatig in een staat van evenwicht. Dat alles lekker loopt, het jou ‘voor de wind gaat’. Alleen gebeurt er altijd wel iets waardoor je uit balans raakt.

Een uitschieter naar boven of beneden komt altijd wel langs.

Het is de kunst om vanuit dat dal of die bergtop weer terug te komen naar die prettige basis van de rechte lijn. Een kunst die je meer en meer beheerst als je regelmatig aandacht aan je eigen ontwikkeling besteedt. Inzichten opdoet over hoe jij in elkaar steekt, wat het is wat jij nodig hebt.

De eerste stap hierin is je te realiseren dat het leven geen rechte lijn is. Dat die schommelingen erbij horen. Sterker nog, dat het juist die schommelingen zijn, die ervoor zorgen dat je de staat van evenwicht goed weet te waarderen.

Twee kanten in verbinding

Donker en licht, hard en zacht, verdriet en vreugde, ze horen bij elkaar. Sterker nog, ze completeren elkaar. Je hebt ze allemaal nodig, jouw emoties maken jou tot wie jij bent. Bovendien helpen juist die emoties om verbinding te maken met anderen, een verbinding waar je niet zonder kan.

Mijn leven is een slingerend bospad

Gebruik dus die rechte lijn als een soort anker. Een plek waar je af en toe op terecht komt, de ene keer per toeval, soms ook dankzij een gerichte actie.

Voor mij is het als een smal paadje dat door het bos slingert. Je ziet niet waar je naar toe gaat, de vele bochten kunnen je verwarren en toch kom je vooruit.

Zit (loop) je niet meer op je pad, kan het een flinke uitdaging zijn. Maar de beloning als je weer -al is het maar even- op die rechte lijn zit, is meer dan de moeite waard!

Hartelijke groet, Nicole

* Terwijl ik dit schrijf kan ik dus niet op een van die filmtitels komen, zucht. Weet jij er een? Laat je het mij weten?