Blootvoets in de wei
Van onze gastblogger Brenda
Als ik een moment van 2021 vast zou willen houden, dan is het de zomervakantie. Net als de jaren ervoor was ik met Vakantie Anders mee. Mijn zoontje en ik stonden op het “kinderveldje”, waar we een groep vormden van 8 ouders en 20 kinderen. De kinderen konden het allemaal goed met elkaar vinden. Zowel tijdens de activiteiten die georganiseerd werden door het team als daarbuiten. Op een avond hadden ze bedacht dat er een voetbalwedstrijd moest komen. Om stipt zeven uur na het eten trommelden ze alle ouders en de andere gasten op te komen kijken.
Liefde voor de sport
Voorzichtig liep ik samen met een aantal andere mensen de heuvel op met een stoel. Waar het spektakel op een grote grasvlakte plaats zou gaan vinden. We wisten niet zo goed wat ervan te verwachten. Toen bleek dat ze alles top georganiseerd hadden. Er waren twee evenwichtige teams met elk een eigen coach. Er was een duidelijk veld met twee doelen en voordat de wedstrijd begon, deed elk team een yell. Er was geen scheids, maar eenieder hield zich keurig aan de regels. Sportiviteit, elkaar het beste gunnen en passie voor de sport voerden de boventoon.
Liefde voor de kids
Het duurde maar even en de onwennigheid van het publiek aan de kant maakte plaats voor trots en vertedering. Zelf voelde ik ook emotie toen ik mijn ventje daar zo vrij en blij, als onderdeel van zijn team, zag rennen op de groene vlakte. Tijd om er in weg te zakken, had ik niet. Want hoe langer we aan de kant zaten, hoe enthousiaster we werden. We deden de wave, zongen liedjes, moedigden ze aan en verwenden de teams tijdens de rust met fruit en drinken. Waar ze allen heerlijk van genoten.
Het leven bestaat alleen maar uit momenten
Als ik de film van de voetbalwedstrijd afspeel in mijn hoofd, springt het “in het moment zijn” eruit. Soms zou ik willen dat ik de tijd alweer vooruit zou kunnen spoelen naar juli ‘22, of terug zou kunnen spoelen naar juli ‘21. Maar dat haalt het spontane eraf. Dus geniet ik van de winter zoveel ik kan. Vooruitkijkend naar oud en nieuw neem ik me voor de gebeurtenis van de zomer als voorbeeld te nemen voor 2022: nog meer in het moment leven. Zoals Nadine Stair dat zo mooi omschreef in het onderstaande gedicht. Op 85-jarige leeftijd op haar sterfbed, dat dan weer wel. Daarom hierbij voor eenieder – en vooral aan mijzelf – de suggestie vaker blootsvoets de wei in te gaan en zo lichtvoetig mogelijk te leven. Hoe zo’n grote uitdaging dat soms ook kan zijn.
Gedicht Nadine Stair “Als ik mijn leven over zou kunnen doen” – geschreven op 85-jarige leeftijd.
Als ik mijn leven over zou kunnen doen,
zou ik meer fouten willen maken.
Ik zou het allemaal wat makkelijker nemen, wat meer ontspannen.
Ik zou maller willen zijn deze ronde.
Ik zou de dingen niet meer zo bloedserieus nemen.
Ik zou meer risico’s nemen.
Ik zou meer bergen beklimmen en meer in rivieren zwemmen.
Ik zou meer ijsjes eten en minder bonen.
Ik zou misschien meer in de problemen komen,
maar tenminste niet in allerlei denkbeeldige problemen.
Zie je, ik ben één van die mensen die alsmaar verstandig en gepland wilde leven,
elk uur van de dag.
Oh, er waren wel van die momenten,
je weet wel, die anders waren.
En als ik het over mocht doen zou ik meer van ‘die momenten’ willen hebben.
Eerlijk gezegd: ik zou proberen niks anders dan dat te doen!
Gewoon momenten, de één na de ander,
in plaats van elke dag zoveel jaren vooruit te leven.
Ik ben één van die mensen die nergens naar toe gaat zonder een kompas, een
regenjas en een paraplu.
Als ik het over zou doen, dan zou ik lichter reizen dan ik nu gedaan heb.
Als ik mijn leven opnieuw zou leven, dan zou ik vroeger in het voorjaar blootsvoets
gaan en zo lang doorlopen in de herfst.
Ik zou vaker gaan dansen.
Ik zou meer in de draaimolen gaan.
Ik zou meer madeliefjes plukken.
