Alleen op pad – of toch niet?
De opmerking van een vriendin blijft rondzingen in mijn hoofd. “Alleen wandelen in het bos? Nee, dat zou ik nooit durven!” Ik vraag mij af of het dan echt zo bijzonder is wat ik doe. In feite ben ik nooit alleen in het bos. Ik heb altijd mijn hele familie bij me. Niet mijn ouders en broer. Nee, die bedoel ik niet. Waar ik ook kom, ik heb altijd mijn innerlijke familie bij mij. Dus ook in het bos.
Deze innerlijke familie is een manier om al je eigenschappen in mannelijk en vrouwelijk onder te verdelen met een extra verdieping in aangeboren en aangeleerde, volwassen kwaliteiten. Ik leg je dit graag verder uit aan de hand van mijn boswandeling.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default”][et_pb_column _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Doelgericht
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default”][et_pb_column _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Om in het bos te komen moet ik eerst een stukje door het dorp wandelen. Soms neem ik de fiets, dan is de drang naar natuur én efficiënt gebruik maken van mijn tijd erg sterk. Meestal wandel ik erheen. Toch betrap ik mij dan nog wel eens op gehaast door de straten lopen. Ferme tred mag je dit ook noemen. Zo ziet het er van buitenaf waarschijnlijk uit.
Deze haast komt vanuit mijn innerlijke man. Hij heeft een doel: in het bos wandelen. En vanuit hem bekeken is het stuk door het dorp slechts een te nemen hindernis. Het plan is die boswandeling en, logisch gezien, hoort het dorp niet bij het bos. Hij wil dus zo snel mogelijk bij het beginpunt aankomen en zet er flink de sokken in. Doelgericht, praktisch en lineair denken zijn eigenschappen die bij hem horen.
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Gelijk al loslaten
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Bekijk je dat eerste stuk van mijn wandeling vanuit het oogpunt van de innerlijke vrouw, is het ineens heel anders. Dan ben je namelijk vanaf dat je de deur uit loopt al aan het wandelen. En is het best handig, zo’n stuk tussen huis, ook de werkplek, en het ontspannende bos in. Daar kunnen het werk en andere dingen heel geleidelijk aan wegwaaien. Als stof dat je van je afschudt.
‘Niet het doel maar de route is wat het interessant maakt.’ Reflecterend, wijs en beschouwend, typische kenmerken die horen bij de innerlijke vrouw. Zij vraagt haar echtgenoot dan ook regelmatig om iets rustiger aan te lopen. Om gelijk al te beginnen met de ontspanning. Die haast is helemaal nergens goed voor.
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Rust
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Er is nog een deel in mij dat helemaal niet van die haast houdt. Integendeel. Haast levert stress. In elk geval bij het innerlijke meisje. Zij kan pas echt genieten als ze rust ervaart. Dan geniet ze volop van al wat groeit en bloeit. Niet alleen in het bos, het genieten begint al bij de tuinen in het dorp (mits natuurlijk wel het tempo een stuk omlaag geschroefd wordt…).
Gelukkig kan ze, ook als het tempo hoog ligt, al snel opgelucht ademhalen. Het bos is niet ver weg en de eerste stappen in het bos daalt een heerlijke rust over mij heen. Dit is ook wel de belangrijkste reden dat ik zo graag in de natuur wandel. Deze overweldigende rust.
Ondanks de drukke snelweg en provinciale weg die vlak langs het bos lopen, weet de natuur een helende rust te geven. Het vrolijke gekwetter van de vele vogels draagt hier ook aan bij.
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Speelse elementen
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Die vogels gebruik ik ook om het vierde familielid te betrekken in de wandeling: het innerlijk jongetje. Van die rust moet hij namelijk helemaal niets weten. Veel te saai. Vogels spotten is gelukkig een leuk spelletje om hem bezig te houden. Merels, koolmeesjes en roodborstjes zijn er volop. Soms ook een buizerd. En met een beetje geluk zien we ook eekhoorntjes. Alhoewel dat geen vogels zijn…
Daarnaast vermaakt hij zich ook met het ontdekken van kleine paadjes en de route net weer anders lopen. Mijn kleine indiaan, zo noem ik hem ook wel. Speels, avontuurlijk en creatief zijn woorden die hem karakteriseren.
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Nooit alleen dankzij mijn innerlijke familie
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]Zo bezien ben ik dus nooit alleen als ik in het bos wandel. De angst waar mijn vriendin op zinspeelde met dat zij niet alleen het bos in durft, weet mijn innerlijke familie ook goed op te vangen. Alhoewel mijn meisje gelijk de schrik om het hart sloeg bij haar opmerking. Er kan je natuurlijk van alles overkomen en ja, dan ben ik inderdaad wel alleen.
Mijn innerlijke vrouw, realistisch als ze is, stelt mij dan gelijk gerust: het is een relatief klein bos waar heel veel vriendelijke mensen met evenzoveel vriendelijke honden wandelen.
Bovendien, voegt mijn innerlijke man toe, ik heb, al was het een tijdje geleden, een cursus zelfverdediging gedaan. De belangrijkste les: zelfvertrouwen uitstralen. En als ik ergens aan gewerkt heb de afgelopen jaren, is het wel zelfvertrouwen. Met heel veel hulp van mijn innerlijke familie.
Hartelijke groet, Nicole
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
