Een Andere Kerst — het verhaal van Thomas en Mira
Dit jaar is anders.
Voor beiden.
Thomas, 46, zit op de rand van zijn bed.
De stilte in huis voelt zwaarder dan hij wil toegeven.
De scheiding is nog vers, de kinderen zijn dit jaar bij hun moeder.
Hij kijkt naar de kerstdoos op zolder — hij pakt hem niet uit.
Hij wil dit jaar niet doen alsof. Niet dat geforceerde “gezellige kerstgevoel”.
Hij wil gewoon even… ademen.
Via een collega hoort hij over een plek: VakantieAnders.
Een kerst met echte mensen, echte gesprekken, en ruimte om gewoon te zijn.
Zonder verplichtingen.
Iets in hem zegt: daar moet ik heen.
Mira, 55, voelt elk jaar dezelfde spanning als december nadert.
Vrienden nodigen haar wel uit — lief bedoeld — maar ze voelt zich dan altijd het vijfde wiel aan de wagen.
De een heeft zijn gezin, de ander zijn partner.
Zij heeft haar vrijheid, haar zachtheid, haar boeken… maar soms ook haar leegte.
Ze heeft vaker retraites gedaan, klankschalen, stilteweekenden, schrijven.
Maar met kerst durfde ze dat nooit.
Tot dit jaar.
Ze boekt — zonder na te denken — en zegt hardop tegen zichzelf:
“Dit jaar kies ik voor verbinding, niet voor verplichting.”
En zo komen ze allebei aan, op een koude decembermiddag, de open haard brandt, kruidenthee, koffie en iets lekkers staat klaar en er klinkt zachte muziek.
De lucht ruikt naar hout, kaneel en belofte.
Mira glimlacht naar Thomas als ze tegelijk bij de ingang staan.
Ze wisselen een aarzelend “hallo” uit — nog niet wetend dat ze elkaar vaker zullen ontmoeten.
’s Avonds aan tafel is er soep, brood, stilte, en warmte.
Iedereen deelt een beetje van zichzelf.
Niet te veel, niet te weinig.
De verhalen vullen de ruimte met menselijkheid: een man die net weduwnaar is, een vrouw die haar baan heeft losgelaten, iemand die gewoon rust zoekt.
Wanneer Thomas vertelt over zijn kinderen en de scheiding, knikt Mira alleen — niet uit medelijden, maar uit herkenning van verlies in een andere vorm.
Later die avond lopen ze samen naar buiten.
De lucht is helder, sterren fonkelen boven de bomen.
“Het voelt gek,” zegt Thomas zacht.
“Alsof ik iets terugvind wat ik niet wist dat ik kwijt was.”
“Ja,” zegt Mira. “Dat is verbinding. Die komt niet van woorden, maar van aanwezigheid.”
De dagen die volgen vullen zich vanzelf.
Er is een wandeling in het bos, waar de sneeuw onder hun voeten kraakt.
Een workshop schrijven, waar Thomas opeens woorden op papier zet die hij nooit eerder durfde te schrijven.
Een klankschalenmiddag, waarin Mira haar ogen sluit en voelt hoe iets in haar eindelijk ontspant.
Een familieopstelling, waar opmerkelijke mooie gebeurtenissen en ontroerende ontwikkelingen zijn. .
Een massageworkshop, waarin aanraking weer iets zachts mag betekenen.
En een bordspel waarin ze samen op reis gaan
Op kerstavond zitten ze met z’n allen in een kring, omringd door kaarslicht.
Sommigen mediteren, anderen luisteren, sommigen laten tranen stromen.
Er wordt gezongen — zacht, breekbaar, echt.
En terwijl de vlammen dansen, kijkt Thomas even naar Mira.
Ze glimlachen.
Geen grote woorden.
Gewoon weten:
ik ben niet alleen.
Voor het eten vult de zaal zich met geur van koffie, vers gebakken brood of kruidige, aromatische geuren van het diner. Er wordt gelachen. Er wordt gedeeld.
En er hangt iets in de lucht wat niet te benoemen is, maar iedereen voelt het:
verbinding.
Wanneer ze na 4 dagen afscheid nemen, zegt Mira:
“Dit was de eerste kerst in jaren die echt voelde als kerst.”
Thomas knikt.
“Voor mij ook. Misschien wel de eerste ooit.”
🌲 Kerst bij VakantieAnders
Soms is het niet de boom, het diner of de cadeaus die kerst bijzonder maken —
maar de ontmoeting.
De stilte die gevuld mag worden met echtheid.
De warmte van mensen die elkaar niet kennen, maar elkaar vinden.
Dit Kerstverhaal vind je ook in het AndersMagazine nr 22
