Concurrente of samenwerkingspartner?

Sommige boeken blijven je bij, word je door meegesleept of zetten je aan tot verder denken. Zo’n boek is ‘Woman’ van Lucy Woesthoff.

Het boek is een persoonlijk eerbetoon aan de vrouw. Lucy neemt je in haar verhalen mee in haar leven. Dit doet ze op zo’n uitnodigende manier dat je ook gaat nadenken over de gebeurtenissen in je eigen leven. En hoe je zelf hierop terugkijkt.

Concurrentie?

Een van de zeer indrukwekkende en vooral inspirerende verhalen is, hoe ze door haar huwelijk met Dinand Woesthoff de opvoeding van zijn zoon uit het huwelijk met de zeer vroeg aan kanker overleden Guusje, op zich heeft genomen.

Dit deed ze door zichzelf niet als concurrente te zien, maar als mede-opvoeder. Ze doet het dus samen met Guusje. Ze vertelt hoe dit door velen als zeer vreemd wordt ervaren. Gek eigenlijk. Waarom zou je dit niet samen kunnen doen? En in hoeverre wordt ons vrouwen deze onderlinge strijd aangepraat? Is dit een tactiek van ‘verdeel en heers’, dat je als stiefmoeder of bonusmoeder de concurrente van de ‘echte’ moeder bent? Overleden of niet, het is voor iedereen toch een stuk fijner als je het samen doet.

Jaloezie en allergie

Dit verhaal wakkerde bij mij de onderwerpen jaloezie en allergie aan. Vroeger ging ik echt helemaal mee in de negatieve gedachtenspiraal van deze gevoelens. Linea recta stapte ik in die heerlijke slachtofferrol. “Haar lukt het wel en mij niet. Boehoe!”.

Ondertussen vind ik het zelf heel interessant als ik een gevoel van jaloezie of allergie voel. Stel ik mijzelf vragen, zoals: “Waarom reageer ik zo?”, en “Wat is het waar ik naar verlang wat die ander al heeft of doet?” of “Waarin kan ik mij verder ontwikkelen, met deze persoon op wie ik zo heftig reageer als voorbeeld?”.

Door op deze vragen te reflecteren creëer je gelijk ruimte. En als ik er zo over nadenk, doe je het dan in feite ook samen…

Sisterhood

Terug naar ‘Woman’. Het is niet alleen in dit ‘opvoedverhaal’ waarin je een hele duidelijke kracht van sisterhood ziet. Zo vertelt Lucy over de vrouwen in haar familie, levens die zeker niet over rozen zijn gegaan. En hoe ze de vrouwenlijn verder voelt en ziet gaan in haar dochter.

Het zijn verhalen waarin je heel veel kracht en saamhorigheid voelt. Bij het lezen kreeg ik beelden voor me van vrouwen rond het vuur die elkaar verhalen vertellen. Verhalen over voorouders. Hiermee de familielijn in ere houdend. Verhalen die vooral over verbinding gaan. Verhalen die heel veel vrouwelijke kracht laten zien. Verhalen die je doen herinneren en die je aan het denken zetten. Net als de verhalen in dit boek.

Kracht en kwetsbaarheid ineen

Wat ik vooral mooi vind, is hoezeer de verhalen laten zien dat kracht en kwetsbaarheid zo mooi samengaan. Dat je, juist door je prachtige vrouwelijke kwaliteiten als zachtheid, warmte en verbinding creëren te eren en te koesteren, aan je eigen kracht werkt.

Met die kracht is helemaal niets mis. Ook niet met in je kracht staan, hoezeer dit door velen nu als ‘jeukwoord’ wordt gezien. Ik eer die kracht. Ik zie dit als leiderschap. Een kracht die je steunt je eigen koers uit te zetten en je waarden te onderzoeken. Soms stoot je hierbij je neus of loop je tegen grenzen aan. Zware momenten waarbij je het soms echt even helemaal niet meer ziet zitten.

Verbondenheid

Juist op die momenten is het fijn een verbondenheid met anderen te voelen. Met andere vrouwen. Van wie je weet of over wie je leest dat zij tegen hetzelfde of iets in die strekking zijn aangelopen. Zij herinneren je eraan dat je sterk bent. Dat geeft kracht om door te gaan.

Want we doen het samen.