Na jaren nog gekwetst

[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default”][et_pb_row _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default”]

Afgelopen week was ik in gesprek met iemand die nog steeds boos was om iets dat jaren geleden is gebeurd. Omdat er (nog steeds) geen erkenning voor was, was de boosheid er ook nog steeds. Onder deze pijn ligt een diepere laag van gekwetst of beschadigd zijn. En toen ik daar over nadacht, herkende ik meerdere situaties waarbij het niet mogelijk is om erkenning te krijgen voor wat een ander je aan heeft gedaan. Je bent dan na jaren nog gekwetst. Dan is het heel moeilijk om dat deel van je leven af te sluiten en door te gaan naar de volgende fase. Met andere woorden, je komt nooit toe aan een nieuwe horizon voor jezelf scheppen. In deze blog besteed ik daarom aandacht aan het verwerken van een kwetsing of beschadiging die je zonder medewerking van de ander moet verwerken.

Je leven op zijn kop

Er zijn verschillende situaties waarbij je gekwetst kunt zijn. Even een korte greep in situaties in mijn omgeving: een ouder waarvan het kind hem/haar niet meer wil zien, een kind dat geen erkenning krijgt van de ouder voor de vervelende thuissituatie van vroeger, een partner die zijn partner en kinderen verlaat met een puinzooi aan schulden, een werkgever die iemand niet alleen ontslaat, maar ook tot op het bot afbrandt, misbruik of slachtoffer zijn van narcisme. Er zijn veel situaties waarin je leven op zijn kop kan staan en waarbij je je leven weer op de rit moet krijgen. Maar eerst is er ongeloof, verdriet en boosheid. Hoe kan dit gebeuren? Waarom doet de ander dit? Waarom kan ik er niet over praten?

Na jaren nog gekwetst

Ik vroeg mij af hoe iemand na jaren nog steeds boos of verdrietig kan zijn. En realiseerde mij toen dat ik dat ook in één situatie heb ervaren: een aantal jaar had ik een pleegkind in huis. Het kind had psychiatrische problemen en de moeder was chronisch depressief. Ik heb de pleegzorg met liefde op mij genomen, onder professionele begeleiding. In plaats van dat moeder en kind aangaven de afspraak te willen stoppen (wat gewoon mocht en kon), ging mijn pleegkind op school vertellen dat ze niet meer naar huis wilde (ze wilde geen schoolwerk doen of kamer opruimen, maar in bed liggen). Vervolgens gaf de moeder tijdens een gesprek met alle instanties aan dat ik haar dochter dwong tot dingen die ze niet aankon en dat het daardoor niet veilig bij mij was.

Raakte me diep in mijn hart

Ook al wist ik met mijn hoofd dat ze er niets aan kon doen en dat de instanties ook wisten hoe het echt zat, het raakte me diep in mijn hart. Drie jaar lang had ik alles weer op de rit gekregen, heeft het kind grote stappen gezet in haar persoonlijke groei en heb ik met haar veel medische (acute) bezoeken afgelegd. Maar het werd door de moeder in één moment van tafel geveegd. Twee jaar later kwam ik onverwachts het pleegkind weer tegen en ik was weer helemaal terug in de emotie van toen. Omdat het niet verwerkt was, omdat het niet uitgesproken was en omdat het niet erkend was. Ik kan me heel goed voorstellen dat je na een situatie waarin je zo diep gekwetst bent, tijd nodig hebt om te herstellen. Het kan voelen alsof je fysiek in elkaar geslagen bent en je beurse plekken weer moeten helen.

Muur om je hart

Als je zo diep gekwetst bent, bouw je als het ware een muur om je hart. Je bent wel in contact met de buitenwereld, maar je kunt je niet echt open stellen. Je kunt niet ontvankelijk en nieuwsgierig in het leven staan, je zult op je hoede blijven. Het is een natuurlijke reactie om jezelf te beschermen tegen opnieuw gekwetst of beschadigd worden. Het vraagt erkenning, verantwoordelijkheid nemen en oprecht berouw door de ander wil jij weer verder kunnen en je openstellen.

In gesprek gaan: wederkerig

In het mooiste geval kun je met de ander in gesprek en krijg je erkenning voor jouw gevoelens. De ander neemt verantwoordelijkheid voor zijn aandeel. En andersom is minstens zo belangrijk: erkennen wat de ander voelt en begrijpen wat er achter het gedrag van de ander zat. Eerlijk kijken naar je eigen rol en die van de ander. Van nature hebben we als mens de behoefte aan ons gezien voelen. Vooral door de mensen waar we van houden. Maar soms wil of kan de ander niet jouw emoties (h)erkennen, jouw pijn en verlangens. Hoe kun je er dan toch mee omgaan?

Verwerken zonder medewerking van de ander

Als je niets doet en het verdriet en boosheid laat slijten, dan kan het zich in je lichaam gaan vastzetten. Ik heb situaties gezien van mensen die er letterlijk ernstig ziek van werden. Het vreet je van binnen op. Je kunt een aantal dingen doen om je verdriet en pijn te verwerken als je geen medewerking krijgt of kunt krijgen:

• Wat de ander je niet kan geven, moet je jezelf geven. Geef jezelf erkenning voor wat je voelt en voel het ook. De pijn in je hart of elders in je lichaam. Het kan zich namelijk ook uiten in een fysieke pijn, omdat daar vaak weggedrukte emoties onder liggen. Dus voel je emoties en fysieke pijn.
• Je emoties delen met een ander die je vertrouwt zorgt ervoor dat je toch je gevoelens kunt doorleven. Het gaat hierbij niet om jouw gelijk, maar om het delen wat de situatie met je doet.
• Schrijf een brief naar de ander, waarin je weergeeft wat de situatie met je doet (en stuur deze niet op). Het gaat erom dat je je gevoelens uit: waarom ben jij boos? Waar ben je verdrietig over? Waar verlang je naar? Wat waardeer je in de ander?
• Maak een tekening of schilderij waarin je je gevoelens uit. Het hoeft niet mooi te zijn, het gaat erom dat jij verbeeldt wat je voelt.
• Als je nachtmerries hebt, kun je ze opschrijven en de terugkerende thema’s onderzoeken. Ik kan je helpen met deze droomanalyse.
• Het belangrijkste: de ander vergeven. Vaak denken we dat vergeven een cadeautje is dat je de ander geeft, maar dat is niet zo. Het is een cadeautje aan jezelf. Als je niet vergeeft, gaat er negativiteit in jouw systeem vastzitten, wat zelfs negatieve fysieke gevolgen kan hebben. Het is dus een soort van jezelf schoonmaken en gezond houden.

Na jaren nog gekwetst: het verdriet kan lang aanhouden. Ook al denk je dat je het verwerkt hebt, als je weer met een dergelijke situatie in aanraking komt, kan het zomaar weer omhoog komen. Dat betekent dat het nog niet uit je systeem is. Probeer erover te praten met iemand die je vertrouwt.

Let op:

als je na het lezen van deze blog bij jezelf herkent dat je last hebt van onverwerkte gevoelens, die leiden tot depressieve klachten, nachtmerries of norsheid en het belemmert je dagelijkse bezigheden, blijf er dan niet mee rondlopen en zoek professionele hulp bij een psycholoog. Mijn oefeningen kunnen je helpen, maar als het verdriet zich zo vast in je heeft gezet, dan is dat niet voldoende. Neem bij twijfel vrijblijvend contact met me op. Niets doen is geen optie!

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]