Van onze gastblogger Mieke Westera
Vanaf de kerstdagen genoot ik -net als ieder jaar – van de Top 2000, lekker meezingend en swingend door mijn versierde huis, en ik verheugde me op mijn eerste Oud en Nieuw viering bij Anders. Het lied ‘Verzoening’ van Frank Boeijen had onlangs extra betekenis voor me gekregen en ik merkte dat de melodie en de woorden telkens weer in me boven kwamen toen ik in de trein zat naar Drenthe. ‘Heb me lief, heb me lief, heb dit lichaam lief’. Het is duidelijk wat hij in het lied bedoelt. Toch ging ik steeds meer nadenken over mijn eigen lichaam en me afvragen of ik dat zelf wel voldoende lief heb.
Met een goed gevoel
Mensen zeggen zo vaak dat hun lichaam hen in de steek heeft gelaten, maar is het niet andersom? Laat jij je lichaam niet in de steek als het wat mankeert? Als je lichaam beschadigd is of altijd pijn doet, zoals het mijne, moet je er dan niet juist extra lief voor zijn en het koesteren. Moet ik mijn lichaam ook niet dankbaar zijn dat het mee doet als ik mijn grenzen weer wil verleggen.
Mijn dierbaren prijzen mij vaak voor hetgeen ik met mijn ‘doorzettingsvermogen’ bereikt heb, maar als mijn lieve lijf niet had meegewerkt, dan had ik helemaal niks bereikt en zat ik nog in een rolstoel. En dan was ik niet op weg naar Vakantie Anders. Mijn voornemen voor het nieuwe jaar begon vorm te krijgen. Zo mijmerend en met een goed gevoel arriveerde ik in Havelte.
Niet het eerste
Ik werd al snel op de proef gesteld toen de vloer in de zaal waar de welkomst bijeenkomst gehouden werd, zo glad was, dat ik moeite had met staan, hulp nodig had met lopen en zelfs een oefening helemaal niet mee kon doen. Ik werd weer even zó boos op mijn lichaam. Ik had mijn handicap in de vorm van mijn stok namelijk aan de kapstok gehangen en bij de eerste de beste gelegenheid werd ik in de steek gelaten door mijn lichaam. Ik schaam me zeker niet voor mijn gebreken, maar ik had het zo fijn gevonden als dit nu eens niet het eerste zou zijn wat nieuwe mensen van me zien.
Dank voor het verhaal
Maar Anders zou Anders niet zijn als alles niet op een of andere manier weer op z’n plek zou vallen. Telkens kwam het lichaamsgevoel weer aan de orde. De transformatie workshop van Kim bracht heel wat teweeg bij mij en een aantal anderen, die elkaar daarna vonden om erover door te praten.
Juist doordat wat ik mankeer zichtbaar is, werd dat regelmatig een onderwerp van gesprek bij de maaltijden. Dit was ik van plan te vermijden, maar nu had ik er vrede mee omdat het ook heel zinvol bleek. Ik sprak mensen die mij nieuwe inzichten gaven en andersom kwam vlak voor de jaarwisseling iemand naar mij toe om mij te bedanken voor wat ik haar had gegeven met mijn verhaal.
Moodboard
In de workshop Mood Board maken plakte ik dankzij een opmerking van een van mijn tafelgenoten een plaatje van een krachtige vrouw die trots haar lichaam toont, prominent in het midden.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik een massage van Carla. Wat ik toen allemaal ervaarde laat zich niet zo makkelijk omschrijven, maar wat was ik op dat moment blij met mijn lichaam , ‘Streel mij, heel mij’.
Door dit alles was ik in staat om op het eindfeest uitbundig te dansen, zonder stok.
Verzoening
In de trein terug naar huis was ik dankbaar voor al het moois dat ik had gekregen en mogen geven. En ik dacht weer aan het lied “Verzoening”. Uit de grond van mijn hart kan ik nu zeggen: Ik heb mijn lichaam lief en ik ga er in dit nieuwe jaar extra goed voor zorgen. En zo krijgt zelfs de tekst van een lied een andere, diepere betekenis bij VakantieAnders.