fbpx

In het bos kom je tot rust. Ik zeg het zelf vaak genoeg. Misschien wel te vaak. Want ondertussen loop je in het bos over de hoofden in plaats van de bladeren… Het is niet niks waar we nu mee te maken hebben. Een virus dat zich enorm snel weet te verspreiden, ons feitelijk pakt waar wij mensen zo’n behoefte aan hebben: direct, persoonlijk en nauw contact.

Het hoofd loopt over

Logisch dat we regelmatig het gevoel hebben dat ons hoofd overloopt. Alleen al die nieuwe regels die ons bijvoorbeeld oproepen afstand van elkaar te houden (ik zeg liever elkaar de ruimte geven, maar dat is een ander verhaal). Deze en nog veel meer regels die tegen ons natuurlijk gedrag in gaan. Hoe verstandig en nuttig ze ook zijn om te voorkomen dat je ziek wordt of zelfs aan dit virus overlijdt. Dit helpt niet bepaald om rust in je hoofd te krijgen, deze regels. Ze roepen overtuigingen bij je op, of herinneringen aan een strenge juf of meester. En wat dacht je van je frustraties, een tikje rebelse gedachten wellicht ook, omdat je een sterke behoefte aan vrijheid en ruimte hebt?
Alsof dat nog niet genoeg is, kruipen er ook gevoelens van angst, onrust, onzekerheid en/of stress rond. Die van jezelf, maar misschien ook, en dat weet ik wel bijna zeker, van de mensen in je directe omgeving. Mensen die door het virus en de maatregelen, net als jij, worden geraakt. Ze ervaren een terugval of uitval van inkomen, een verhoogde werkdruk of zijn misschien zelf ziek geworden.
Niet gek dus dat je hoofd overloopt en dat je een sterke behoefte aan rust hebt.

Goeie tip: ga wandelen in het bos!?

Het bos, ik kom er heel graag. Om te genieten van de natuur, in elk jaargetijde weer zo anders, van de beweging en ook omdat het zo goed helpt om los te laten. Niet voor niets is dit een van mijn meest gegeven tips.
Een paar dagen geleden twijfelde ik toch een beetje aan mijn eigen tip.
Na een drukke ochtend, wandelde ik naar een nabijgelegen bos. Allerlei plannen buitelden door mijn hoofd en ik voelde een sterke behoefte om alles even te laten bezinken. Kortom: even ontspannen en gelijk ook wat beweging en een frisse neus halen.

Ontspannen wandelen lukte best wel, maar stilte? Rust? Nou, nee. Dat bleek toch iets lastiger. Om de haverklap werd ik namelijk ingehaald door een hardloper of haalde ik zelf andere wandelaars in – ik loop in mijn eentje best in een stevig tempo. Op diverse plekken liepen we wel met zo’n 10 man tegelijk. Jawel, jawel, echt genoeg ruimte, het was een groot bos. Maar even niets om mij heen behalve de bosgeluiden? Dat was er dus gewoonweg niet bij.

Verwachtingen bijstellen

Met weemoed dacht ik terug aan mijn lange weekend in september in het oosten des lands, waar we urenlang konden fietsen en wandelen en sporadisch mensen tegenkwamen. Ik heb niets tegen mensen, begrijp mij niet verkeerd. En ik vind het geweldig dat ze lekker naar buiten gaan en bewegen. Zo goed voor je weerstand ook. Voor mij werd het duidelijk wel tijd om mijn verwachtingen aan te passen. Ik woon nu eenmaal in de Randstad, aan de rand weliswaar, maar met veel mensen dicht bij elkaar. Die, met z’n allen, van een relatief klein stukje natuur willen genieten.
Deze gedachtegang hielp mij gelukkig om toch te kunnen ontspannen en met die ruimte de wirwar aan ideeën ietwat te stroomlijnen.

Rust in je hoofd door lekker in het bos te gaan wandelen? Ja, het kan. Zolang je er, in elk geval als je in een dichtbevolkt gebied woont, vanuit gaat dat je echt niet alleen zal zijn.
Nicole Klip

 

WhatsApp chat
Verified by MonsterInsights