Ieder heeft zijn eigen rugzak. De een is wat zwaarder dan de ander en ieder beleeft de zwaarte van de rugzak op zijn manier. Tot vorig jaar 3 augustus had ik een minuscule rugzak en leefde ik mijn leven in hoogglans. Door een noodlottig ongeval is mijn oudste zoon op 19 jarige leeftijd abrupt uit mijn leven & ons gezin weggerukt. Hoogglans…. in één klap verandert naar mat.
Het reële gewicht van mijn rugzak is niet in te schatten wel is het moeilijk en lukt het niet altijd om rechtop te blijven staan en soms val ik gewoon om. Iedere keer klauter ik weer omhoog, herschik de rugzak, zoek mijn balans en probeer overeind te blijven. Van vol geluk naar half geluk.
Wat ik merk is dat andere mensen vaak in aannames leven en te kennen geven dat een gebroken been nie
t te vergelijken is met mijn situatie. Er wordt ook vaak gezegd ‘dit zal wel lastig voor je zijn’ of ‘dit zal wel een extra zware dag voor je zijn’. Deze opmerkingen benadrukken alleen maar de zwaarte van mijn rugzak. Ik hou mezelf voor dat veel mensen uitspraken doen uit onmacht en de beste bedoelingen hebben, maar rugzakken zijn simpelweg niet met elkaar te vergelijken.
Evenals dat mensen mij ontzien in het delen van ervaringen van een voor hun heftige maar ook blijde gebeurtenis. Dat vind ik vervelend en daardoor voel ik mij buitengesloten. Ik ben nog steeds wie ik ben, alleen nu met rugzak. Neemt niet weg dat ik betrokken wil zijn en blijven. Gelukkig heb ik nog genoeg veerkracht om ook een luisterend oor te bieden en interesse te tonen. Fijn als mensen dat ook zien en zich niet verontschuldigen als ze opeens iets met mij delen. Ik voel en ervaar dan een soort van schrik reactie. Oeps…euh dat is niet te vergelijken met dat wat jij (ik dus) heb meegemaakt. Zo jammer.
Welkom en blijf delen….ik voel me anders buitengesloten en eenzaam.
Irene