Inspiratie
Soms kom je van een vakantie terug met meer spullen dan je heen gegaan bent. Het tastbaar bewijs van mijn deelname aan de laatste Anders zomerweek ligt om me heen. Resultaten van de gevolgde workshops; een panthoum, een mandala, de omtrek van mijn hand, schilderwerk, een elfje, aquarellen en een tekening met als afbeelding twee appels. En in de tuin staan twee campingstoeltjes. Dubbel gerecycled. Aangeschaft door anderen voor weinig om achter te laten na gebruik. Om opnieuw te gebruiken voor wie zich geroepen voelt. Nu onder mijn hoede.
Een val van mijn fiets begin juli heeft als gevolg een gewonde rechterhand. Dat beperkt me in mobiliteit – ik kan niet fietsen of autorijden. Ik voel me echt gekortwiekt. Na deze stilstand ben ik erg toe aan Anders, aan beweging, aan ontmoeting, dat mijn energie weer gaat stromen…. Ik wens mezelf inspiratie toe, al heb ik geen idee hoe dat er uit moet gaan zien deze keer.
De opdracht bij het tekenen van de mandala is: begin in het midden van de cirkel, houd je potlood op papier en teken een lijn die uitkomt aan de buitenkant van de cirkel. Gefascineerd volg ik het spoor van mijn lijn. Voorzichtig kriebelig en kronkelig in het begin, naar wat groter vormen uitwaaierend richting de buitenkant. De kleuren weet ik meteen. Groen en blauw, licht en donker. Met mijn neus op het papier begin ik in het midden met kleuren, wat een klus. Minivlakjes. Pas van een afstand zie ik een krachtig beeld. Het verrast me.
Het plezier van het mandala tekenen zet ik voort op de vrije dag. Ik hou me bezig met het tekenen en schilderen van twee appeltjes, bedoeld voor de lunch. Ooit ben ik begonnen met aquarelleren. Een techniek waarbij het zaak is de verf transparant te houden. Al jaren gaat mijn doos met aquarelspullen mee op vakantie, om thuis ongebruikt weer in de kast te belanden. Een tekening met kleurpotlood en twee aquarellen van verschillend formaat is de oogst van de dag. Ik eet de helft van mijn onderwerp op en constateer dat ik de tekening krachtiger vind. Waarom? Lijnen begrenzen concludeer ik.
De kracht van de hand is een verrassende workshop. Hij maakt tongen van de deelnemers los. De gesprekken duren langer dan verwacht. Boeiend genoeg om nog verder te praten….maar beperkt door de klok. Opvallend waren de overeenkomsten in wat wij, een deelgroepje, geschreven hebben bij de ringvinger. Bij mijn pink schrijf ik begrenzing.
Na een heerlijke massage ochtend schrijf ik op vrijdagmiddag een panthoum met als titel Inspiratie. Twee (van de twintig) zinnen die voor zichzelf spreken:
‘licht en lucht in de pipowagen,
ruimte in mij’
Voor mij is inspiratie niet eenduidig, maar kent vele gezichten. In de afgelopen week ging het voor mij over begrenzing. Begrenzing om ruimte te maken, keuzes maken, oud herzien eventueel opnieuw verbinden. Wat niet meer nodig is mag achterblijven, is klaar, heeft geen aandacht meer nodig.
In de tuin staan twee campingstoeltjes. Ze mochten achterblijven. Ik heb ze meegenomen. Mijn belofte zal ik gestand doen en uiteindelijk zullen ze naar de stort gaan. Maar voordat het zover is, ga ik luisteren naar hun verhaal.
Tine Welter.