Een panthoum schrijven is als het afpellen van een ui. Je schrijft een gedicht over een onderwerp dat op dat moment in jou leeft, iets wat jou bezig houdt.
Elke vraag, 20 in totaal, brengt je een laagje dieper, verder op zoek in jezelf wat er nu precies leeft in jou rondom dat thema. Naar je gevoel, naar binnen in alle vrijheid en ruimte om je eerste gedachte op de vraag op te schrijven. Juist die 1e gedachte! Zonder oordeel, mening of tekort schieten. Het is goed wat er is. Het mag er ook zijn.
Aan het einde van een zomerweek waarin er veel gebeurd is, waarin veel inzichten, ontdekkingen en ontmoetingen hebben plaatsgevonden is het schrijven van een panthoum een mooie afsluiting.
Vanmiddag hebben we met een groepje vrouwen een panthoum geschreven, ieder voor zich en ik las de vragen voor. Ik zag de weerstand en hoorde het zuchten. En ik zag de gedichten ontstaan.
Na 20 regels was het klaar en las elke vrouw haar eigen gedicht achter elkaar.
Bernadet raakte ontroerd en pinkte een paar tranen weg.
Elk gedicht werd voorgelezen, best spannend!
Mooie herkenbare gedichten waren er ineens!
Iedereen was blij met haar eigen verhaal. Heel mooi. Ik dank elke vrouw voor haar deelname en openheid. Wat een mooie middag.
