Dochter?
“Hoe je het ook wendt of keert, je blijft altijd zijn dochter.”
Geen idee meer wie dit tegen mij zei, de zin komt om de zoveel tijd even langs. Vooral als ik zelf het gevoel heb die dochter niet meer te zijn.
Gaat het over mijn vader, schiet ik in mijn innerlijke man. Check ik mijn agenda wanneer ik deze week tijd heb om de boodschappen voor hem te doen. Of bedenk ik, nog steeds met mijn neus in de agenda, hoe wij dit keer zijn heen- en terugreis naar zijn afspraak in het ziekenhuis kunnen regelen.
Best een prettige stand, die regelstand. Die zorgt er namelijk voor dat mijn gevoelens beschermd worden.
Mijn vader is 82. Hij woont in een woonzorgcentrum, een bejaardenhuis voor mensen met beginnende dementie. Afgezien van de dementie -een zorg op zich- takelt zijn lichaam ook zienderogen af. Hij woont in een fijn, redelijk zelfstandig appartement, ook al kan hij allang niet meer goed voor zichzelf zorgen. De fantastische medewerkers nemen heel veel zorg uit handen.
Deze situaties ontstaan niet van de ene dag op de andere. Dit gaat heel geleidelijk. Zo geleidelijk dat je niet doorhebt dat je het omslagpunt voorbij bent.
Omslagpunt?
Zo mag je dit punt wel noemen. Het omslagpunt dat je relatie, in mijn geval die van vader en dochter, verschuift. Nee, verschuiven is niet het juiste woord. Het is een verandering. Een verandering naar een zorgrelatie. Ik zorg voor een man. Een man die toevallig ook mijn vader is. Was.
Juist bij dit soort constateringen stapt mijn innerlijke man voor mijn innerlijk meisje en haalt die agenda erbij. “Ho, ho. Er moet van alles gebeuren. Wanneer plan je dit in?” Voor hem is dit een baan. Onbezoldigd weliswaar en met zeer onregelmatige uren. Maar een parttime baan, tijdsbesteding ongeveer een dag per week.
Deze benadering maakt het voor mijn innerlijk meisje, mijn gevoelige en kwetsbare kant, behapbaar. Het helpt om het pijnlijke verval en het tergend langzaam naderende definitieve afscheid op afstand te houden.
Logisch. Het is zoveel makkelijker om bij hem langs te komen, de post te checken, rekeningen te betalen, de agenda bij te werken, punten met de zorg te bespreken en de boodschappen te doen.
Zoveel makkelijker dan te gaan zitten en contact te maken. Om mij te verbinden met de man die ooit mijn vitale vader was. Om een gesprek met hem te beginnen en er dan -weer- achter te komen dat dit niet meer kan. Dat we niet verder komen dan een opmerking over het weer en hoe goed zijn plantjes het doen.
Contact
Ja, dat omslagpunt in onze relatie ben ik voorbij. Toch merkte ik, vaak pas als ik weer thuiskwam na een ‘pap regelmiddag’, hoezeer ik dit contact mis. Hoezeer ik lijd onder dit contactverlies. Ik voelde een diep besef dat er echt wel manieren zijn om, hoe kort ook, dat contact toch te maken.
Dit besef zorgde voor enige zelfreflectie, het terrein van mijn innerlijke vrouw. De urgentie was duidelijk. Alleen mijn benadering vanuit mijn regelgrage innerlijke man werkte niet. “Wat is praktisch?” is een van haar erg effectieve vragen. “Hoe blijf ik én bij mijzelf én maak ik op een ook voor mij -mijn innerlijk meisje- prettige manier contact met hem?”
Jawel, mijn jongetje! Die heeft vast goede ideeën.
Zo gezegd, zo gedaan. Het werkt echt geweldig om mijn jongetje in te zetten om het gesprek op gang te krijgen. Met al zijn energie draaft hij dwars door de strakke planning van mijn innerlijke man heen als ik bij mijn vader kom. “Eerst even aankomen, de winkel loopt niet weg.”
Ik ga dus eerst even zitten. Maak wat grapjes, vertel over de kuren en capriolen van onze twee konijntjes en natuurlijk heb ik altijd wel een leuke anekdote over mijn zoon, mijn vaders enige kleinzoon, paraat. Wel een voordeel van de dementie, dat ik de verhalen eindeloos kan herhalen…
Een ander idee is om regelmatig iemand van de familie te vragen om op hetzelfde moment dat ik er ben ook even langs te komen. Ik praat gezellig even bij met mijn ooms, tantes, neven en nichten, mijn vader geniet van het gezelschap.
En zo ben ik toch, al is het maar even, weer de dochter van mijn vader.
Nicole
