fbpx

Geen muzikale beroemdheid
Muzikale aspiraties heb ik nooit gehad. Ik heb een tijdje op orgelles gezeten en mijn broer leerde mij wat nummers spelen op gitaar, maar hij vond dat zijn snaren te snel sleten omdat ik de snaren te hard aansloeg…, ik vond dat natuurlijk onzin, maar zijn lessen aan mij waren snel over. Muziek maken vond ik wel leuk, maar een muzikale beroemdheid worden zat er voor mij niet in, dus hield ik het maar bij muziek luisteren.

Ontdekking
Vanaf 37e levensjaar veranderde mijn leven. Mijn verleden van seksueel kindermisbruik kwam naar buiten en begon het traject van helen. Emoties gingen met mij op de loop. Verdriet, verwardheid, schaamte, boosheid enz. Boosheid was een emotie waar ik op vastliep. Ik voelde het wel, maar kon, of durfde dit niet te uiten en daar raakte ik weer gefrustreerd door. Ik heb diverse behandelaren gehad en al deze mensen raadden mij aan om eens flink op een kussen of matras te slaan, zodat de woede die er was, naar buiten kon. Het idee was leuk en ik heb het geprobeerd, maar het lukte mij niet. Stemmetjes die maar riepen dat dit wel een beetje gek was om te doen, en tja en daar luisterde ik naar. Er kwam van alles in mij op, maar vanuit het niets boos worden, lukte mij niet. Ik ging er maar vanuit dat die boosheid wel een keer “gewoon” zou verdwijnen. Inmiddels heb ik op een heel andere manier van mij af leren slaan.

Kennismaken met djembé spelen
In 2014 was een weekje op vakantie bij VakantieAnders. Ik volgde daar een cursus en diverse workshops. Aan het eind van een aantal dagen kon je aanschuiven in de vuur tipi waar iemand was die een uurtje djembé les gaf. Ik had wel eens wat over djembé spelen gehoord en nieuwsgierig als ik was, ben ik de eerste middag maar meteen naar dit trommel-uurtje gegaan. Je moest best hard slaan om een beetje geluid uit zo’n djembé te krijgen en juist door dat harde slaan gebeurde er iets met mij… ik kreeg de neiging om steeds harder te gaan slaan! Ik hield mij echter in, omdat ik keihard slaan een beetje gek vond en bovendien werden mijn handen wat beurs en pijnlijk, De rest van de week was ik wel bij het trommel uurtje van de partij en al snel kwam, ondanks wat pijnlijke handen/vingers, de gedachte op om thuis eens te gaan googelen op “Djembé les…”

Ontdekking
Eenmaal thuis voegde ik de daad bij het woord en vond een djembé leraar die groepslessen gaf en na een week of 2 zat ik op Djembé les. Ik trommelde voorzichtig en vooral niet te hard mee en sloeg de plank nog wel eens mis, maar dat gebeurde bij de rest van de groep gelukkig ook. Toen ik eenmaal de soorten slagen een beetje onder de knie had, ging ik ook harder slaan… en nog harder… en nog harder en toen gebeurde het.. boosheid kwam op en voor het eerst in mijn leven voelde ik dat ik mijn boosheid naar buiten kon brengen. Ik kreeg af en toe opmerkingen van medeleerlingen dat ik soms wel erg hard sloeg.. Dit deerde mij niet en ging pas wat zachter spelen als de pijn in mijn handen te erg werd. Bijna wekelijks sloeg ik wat boosheid van mij af. Soms zat ik in een soort van trance.. zag ik beelden uit het verleden voor mij en trommelde er dan met al mijn kracht op los en de beelden verdwenen. Heerlijk!!

Vooral doorgaan
Ik zit nu 5 jaar op djembé les en ben nog steeds geen muziekvirtuoos, maar dat was ook nooit de opzet. Tijdens de les maken we ook veel lol met elkaar, wordt er van alles gedeeld en na afloop voel ik mij helemaal ontspannen en zit dan in de auto tot aan huis te geeuwen, om vervolgens tevreden op de bank neer te ploffen. Ik wil dit uurtje van ontladen en ontspannen voor geen goud meer missen. Ik heb woede van mij af leren slaan, niet op een kussen, maar op een djembe en op een djembé klinkt het toch wat leuker dan op een kussen.

Voor mij geldt:

“Djembé spelen is meer dan alleen maar een beetje trommelen..!”

Ellen.

WhatsApp chat
Verified by MonsterInsights