Trance-reis
Het was de eerste keer dat ik naar Vakantie Anders ging. Eigenlijk wilde ik een weekje op retraite, even rust en tot mezelf komen. Maar helaas, vlak voor ik op retraite zou gaan, werd ik gebeld door de organisatie met de mededeling dat het niet doorging. Jammer, maar niet getreurd, ik ging naar VakantieAnders, een vriend van me was daar al eens geweest en het was hem goed bevallen. Daar gearriveerd, viel ik van de ene verbazing in de andere. Het was nat en koud, we hadden pech met het weer die week, maar er werden zoveel bijzondere ervaringen aangereikt, dat ik de hele week op de toppen van mijn gevoel leefde. Eén ervaring wil ik erg graag uitlichten. Dat was de trance-reis.
We richten ons op verbinding
We lagen met vier vrouwen en één man op ons rug in een cirkel op de grond in een kleine doorweekte tipi. Er scheen een schraal zonnetje, maar dat warmde ons niet genoeg op en we hadden dikke dekens om ons heen geslagen. Jan, die ons begeleidde, vroeg ons waar we onze reis op wilden richten. We moesten de reis ergens voor maken. Iemand opperde ‘angst’, maar Jan raadde dat af. ‘Met zo’n reis ga je in een collectief onderbewuste’, zei hij. ‘Dit is geen plek en moment om te gaan werken met onze collectieve angst, laten we ons op een positief begrip richten.’ We besloten onze reis te richten op verbinding. Verbinding met anderen en met elkaar. Jan legde de regels nog eens uit: ‘Iedereen moet het met elke stap die we tijdens de reis maken eens zijn. Als iemand iets niet durft, of nog niet zover is, dan wachten we of doen we het niet. Niemand mag tussendoor stoppen. We beginnen en eindigen de reis met zijn vijven.’
We doen de reis samen
‘Stel je nu een open plek voor in het bos.’ We zagen allemaal de open plek, we zagen de uil die aan de rand van de open plek zat en het groene bankje dat daar stond. Soms had één van ons iets sneller in de gaten dan een ander, maar uiteindelijk zagen we het allemaal. Na wat rondzwerven op die plek en een ontmoeting met een norsige dwerg, landde er naast ons een witte draak. We zagen zijn witte vleugels en voelden de wind die die vleugels veroorzaakten bij het landen. We klommen één voor één op zijn rug. De draak begon weer te vliegen en steeg steeds hoger. We lieten de open plek onder ons, de groene boomtoppen. Nog hoger gingen we, tot boven de wolken. Uiteindelijk zweefden we door het heelal. Onder ons zagen we de aarde. De aarde die kleurrijk leek en dichtbij, hoewel ze erg ver weg was. Op dat moment begon een van ons te huilen van ontroering. Zelf was ik vervuld van ontzag. Tegelijkertijd ontspande ik me steeds dieper en viel in slaap. Toen ik weer wakker werd, bleek dat de draak was veranderd in een engel (dat
had ik even gemist). Hij nam afscheid van ons, vervaagde en liet ons weer achter op de open plek in het bos. Jan sloot de sessie af en vroeg voor de
laatste keer die middag hoe het met ons ging. Op dat moment wist ik wat verbinding was. Ik voelde me in ieder geval enorm verbonden met de vijf
mensen in de tipi en wist ook dat ik kennis gemaakt had met een universeel gevoel van verbondenheid met alles om me heen. Het was bijzonder en we
waren er stil van en beloofden elkaar het gevoel proberen vast te houden.
Ik vergeet het nooit meer
Die middag lag ik verder in mijn tent. Ik had behoefte me even af te sluiten. Sommige ervaringen moet je even in stilte verwerken en dit was er zo een. De
hele week was bijzonder, maar die ervaring in de tipi op donderdagmiddag zal ik nooit meer vergeten.
Janneke Juffermans
