“Wat een gekke tijd” en “Juist nu!”
Twee zinnetjes die ik om de haverklap om me heen hoor, of mezelf hoor zeggen.
Het is een ook een gekke tijd.
Onze patronen en routines zijn verstoord. Sommigen luisteren heel strikt, blijven thuis en zien niemand.
Sommigen luisteren minder en zoeken andere wegen om hun verantwoordelijkheid te nemen. Geen aanraking is vanzelfsprekend, of zo maar oké. Maar ook wel weer extra fijn. Wie zoek je op, wie niet?
Kunnen we de regering wel vertrouwen op hun oordeel? Het voelt allemaal zo tegennatuurlijk! Is er iets groters gaande? Moeten we ergens tegen in opstand komen? Of moeten we juist vertrouwen en volgen? En wie dan? Alleen al dat je het er over hebt met elkaar betekent dat er geen routine meer is.
Routines veranderen
Ook de routines thuis moesten veranderen. We werken thuis of helemaal niet. Of je werkt juist wel zoals altijd, maar dat lijkt dan in eens niet meer normaal? Moest je in je handjes knijpen, dat je gewoon kon gaan werken, terwijl je andere ziet ‘vakantievieren’.
Die mensen die thuiszitten raken in de knel door de geldzorgen, vrije tijd en hun behoefte aan zingeving en structuur. Nu je er net een beetje aan gewend raakt, worden de regels weer versoepeld en moet je weer opnieuw routines vinden.
Ik vind toch iedereen gelijk
En dan is er nog een beweging over racisme en een uitroep naar de witte mens om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn positie in dit debat. Maar ik ben toch niet racistisch? Ik vind iedereen toch gelijk? Maar nu gaat het in eens over hoe verweven het is in ons denken – eeuwen lang. Dus het is iets wat ik niet doorheb? Hoe kan ik dat nou weer tackelen? Er zijn zoveel nuances, waar ik geen zicht op heb. Kan ik dan ook al niet meer gewoon vertrouwen op mezélf?
Vertrouwen dat het gewoon goed is wat ik doe
Wat een gekke tijd. Wij mensen en onze breinen vinden routine en patronen heerlijk. Dat geeft rust en ontspanning.
Zelfs een improvisatie-kundige heeft behoefte aan gewoon kunnen doén. Ik wil zo graag vertrouwen dat het gewoon goed is wat ik doe.
Ik heb behoefte aan mijn impulsen en intuïtie volgen. Zonder bang te zijn dat ik het verkeerd doe, dat ik mensen kwets of afstoot, of hele volkeren ziek maak of discrimineer.
Wat een verantwoordelijkheid hebben we gekregen in eens hè?
Dus ja. Juist nu. We mogen best even vakantie van deze gekke tijd en van onze zorgen.
Is het bij Vakantie Anders dan anders?
Het coronavirus bestaat nog steeds evenals racisme en alle andere grote en kleine mensen problematiek?
Zeker. Maar bij Luc en Carla mag iedereen in ieder geval helemaal zichzelf zijn. Met alles er op en er aan. Met al je denkbeelden, ideeën, waarden en normen. De oordelen laten we even thuis. Of het gevoel dat je ergens aan moet voldoen. Tuurlijk zijn er regels en afspraken. Maar die zijn duidelijk en het is zelfs wel effe lekker, dat het al geregeld is.
Je kunt er even op vertrouwen bij die twee dat het wel in orde komt. Laat je even dragen.
En laat je even afleiden!
Dat kom ik doen met improvisatietheaterlessen. WAT? Dan moet je juist de hele tijd uit je comfortzone!
Gelukkig ben ik daar dan weer heel geroutineerd in. Ik help je er wel doorheen. In het ergste geval lachen we erom.
Ik ben deze zomer in week 4 en 5.
Cindy Pittens
