fbpx

Mijn eerste kennismaking met Vakantie Anders is inmiddels bijna tien jaar geleden. Ik ben vooral deelneemster aan de Oud en Nieuw weekenden geweest. In de loop der jaren ben ik deze weekenden gaan beschouwen als cadeautjes aan mezelf. In elk weekend is wel een bijzondere ontmoeting, vaak door mondelinge uitwisseling, delen van ervaringen, maar eigenlijk net zo vaak non verbaal. Een blik van herkenning, een oh ja, in het weten, in het snappen wat je toevalt. Het opeens vertrouwd zijn met mensen, die dan ook eigen voelen en zo je hart binnen fietsen. En daar dan ook hun fiets parkeren…… Wat de weekenden me vooral gebracht hebben is dat het goed is in het moment, dat wat er dan en daar gebeurt. Een extraatje is dat er altijd gebeurtenissen van een weekend nog met me mee reizen in het leven van alle dag.

Luisteren naar je intuïtie

Het afgelopen weekend heb ik opnieuw een Anders dag meegemaakt. Ook deze dagen zijn cadeautjes aan mezelf. De dag heeft plaatsgevonden in Huizen, bij De Godin. De nagalm van deze dag is inspiratie. De inspiratie om een volgende stap te zetten, zonder dat je precies weet waar het allemaal naar toe moet. Echt te luisteren naar je intuïtie. Doen waar je van houdt, waar jij je toe geroepen voelt, doen wat voor jou waar is. Ik heb Gabi ontmoet, de stichtster en huisbewaarster van De Godin. Zij heeft me haar verhaal verteld en daarmee het mijne gespiegeld. Thema: ongezond lang doorgaan met werk waarvan je al lang weet dat het je niet meer past. Weten dat het roer om moet, maar geen plan van aanpak hebben.

Als kers op de taart, komt de buik in beeld

Gabi is begonnen, stap voor stap, met te doen waar ze van houdt, daar hoort ook buikdansen bij. Het bewegen is nodig, het dansen blijkt heilzaam te zijn. Dat hebben we deze middag ook zelf kunnen ervaren. Het begin van de workshop is veelbelovend, iedereen knoopt een rinkelende doek om de heupen. Nog zonder een buikdanspas te kennen, brengen wij deelnemers een vrolijk geklingel voort. Na de opwarming, waarbij verschillende onderdelen van het lichaam apart aan bod komen is het tijd voor het ‘echte werk’. Muziek aan, kleine pasjes maken, bescheiden gerinkel, ingespannen gezichten, nog een beetje bedachtzaam hier en daar, maar het gaat. Vrolijk bellend dansen we in een kringetje rond. Na benen en heupen wordt al gauw ook de rest van het lichaam betrokken bij de dans…Hoofd, schouders, borsten, armen en handen, alles onafhankelijk van maar in vloeiende harmonie met de heupen, die inmiddels gravende of scheppende bewegingen maken. Het geheel ritmisch omlijst door exotische muziek. Samen zwoegen lijkt het, de temperatuur stijgt, het afpellen van de kledinglaagjes begint. Als kers op de taart, komt de buik in beeld. En hoe je die, door aanspannen en loslaten van verschillende spiergroepen, beheerst kunt laten bewegen. Gelijktijdig kun je gewoon blijven ademen…

Zullen we spelen?

Dan worden we uitgenodigd om tegenover elkaar te dansen en stil te zijn. De opdracht is: Laat zien in de dans wat je bedoelt. En dan gebeurt er iets opvallends. Niet meer zo gericht op jezelf, maar juist op samen .Techniek wordt ondergeschikt gemaakt, inspanning maakt plaats voor ontspanning…we gaan spelen met elkaar. En ik zie: wil je met me dansen? Zullen we spelen? Doe je met me mee? Kom maar, het is mooi zo…..En de vloeiende bewegingen komen vanzelf.

Na de dans zitten we nog even na, ik voel me voldaan. Nog even afkoelen voordat we afscheid nemen. Als het moment van gedag zeggen daar is, krijg ik van sommige mensen een dikke knuffel, met anderen is het knuffelen wat onwennig of gewoon niet aan de orde. Allemaal prima. ’ Ik heb je eigenlijk nauwelijks gesproken,’ hoor ik dan. ‘Nee,’ antwoord ik dan, ‘maar ik heb je wel ontmoet.’
Op de terugweg in de auto denk ik: ‘Was het nieuw? Nee. Maar wat geleerd moet herhaalt zich. Anders? Ja. Genoten? Zeker! Op naar het volgende cadeau aan mezelf.’

Tine Welter.

WhatsApp chat
Verified by MonsterInsights